Last but not least

Deceptie, dode mus en dikke domper. D-day has come…

Voor de allerlaatste keer worden wij wakker in Newcastle.
Anita gaat gauw nog even in bad, terwijl Eva en Michelle nog half liggen te slapen.
Snel aankleden en de koffers opnieuw inpakken.
Het past net allemaal na al het shoppen.

Aangezien dit onze laatste ochtend is besluiten wij in het hotel te ontbijten.
Het ontbijt van te voren afgerekend!
Eenmaal aangekomen bij het buffet, blijkt het hotel echt alleen maar englisch breakfast te serveren.
BAH!
Wij hadden wel een ontbijt met een iets meer internationaal tintje verwacht, helaas voldeed het ontbijt niet aan onze verwachtingen en besloten wij dan maar ergens heen te gaan.
Gauw uitgecheckt en opzoek naar een plekje.

Op straat even nagevraagd waar wij het beste een broodje konden eten.
Een voorbijganger adviseerde ons om bij The Town Hill te ontbijten.
Zo gezegd zo gedaan!

Alle drie waren we toe aan een kopje cappuccino en wat verse sinasappelsap.
Ook bij de Town Hill maakten wij wederom weer kennis met de Engelse gastvrijheid.
Eva is onze bestellingen gaan doorgeven en vroeg expliciet om verse jus.
Helaas vatten de Engelsen dit op als vers uit pak.
Eva en Anita gingen verbroederd voor een panini met kaas en tomaat en Michelle nam een Eggs Benen Dicht Dus.
Bij de mini panini die Eva en Anita hadden besteld werd een kilo patat per persoon geserveerd, super lekker als ontbijt!
Maar achteraf snappen we het wel.
De Engelsen drinken zo ontzettend veel dat een englisch breakfast gewoon als katerfood dient, lekker ’s ochtends aan het vet om te ontnuchteren.

Na het ontbijt pakten wij de allerlaatste keer de metro maar dan ditmaal rechtsreeks naar het vliegveld.
Gauw door de douane, onze overgebleven ponden wisselen en wachten op onze vlucht naar huis.
Tijdens het wachten in 1 van de hallen kwamen wij een groep van 13 jongens/mannen tegen die hun vrijgezellenweekend hebben gehouden in Newcastle.
Er ontstaan wat grappige gesprekken, voornamelijk ook omdat de mannen een hangover van jewelste hebben.
Zij vinden ons nogal druk! Raar ; )

Voor we het weten is het tijd om te boarden.
Bij de gate wordt alle handbagage gecheckt, deze moeten passen in een speciaal rekje.
Het rekje in Engeland lijkt ineens kleiner dan het rekje in Nederland.
Het koffertje van Michelle en Anita worden met veel geweld in het meetrekje gepropt, de omringende mensen moeten hierom lachen maar wij mogen gelukkig doorlopen.
Helaas past het koffertje van Eva niet, zij staat op het punt om haar wiel eraf te breken maar dan wordt er gelukkig gezegd dat zij niet extra bij hoeft te betalen voor haar bagage.
Wel moet deze het ruim in!

Tijdens het lopen naar het vliegtuig besluiten wij dat wij gewoon het labeltje eraf trekken van Eva haar koffertje.
Hoppatee, hoezo past haar bagage niet in het vliegtuig zelf!?
Dat bleek dus prima te passen, en we hoefden niet op Schiphol te wachten bij de bagageband.
FAB!

En daar was het moment van afscheid!
Na een voorspoedige vlucht en paspoortencontrole stonden wij aan de “andere kant” van Schiphol.
Ons weekend en samenzijn zit erop!

Als flinke mannen nemen wij afscheid van elkaar.
Michelle terug naar Heerhugowaard en Eva en Anita terug naar Bussum.

Maar meiden wat hebben we genoten!!!!
Het waren 4 intense en fantastische dagen.
Wij zijn en hebben een uitstekende balans.
Ennn wat waren wij MOOI!!!

Gek op jullie!